Logandi kerti, aðeins eitt kerti lifir af meiri tign en manneskja.
Logandi kerti gefur öllum af sér.
Það vinnur, svitnar og bræðir eigin líkama,
dropa eftir dropa, þó líf þess sé stutt.
Þó líkami þess muni að lokum hverfa, 
hefur kertið aldrei áhyggjur,

verður aldrei reitt,
kvartar aldrei.
Það heldur bara áfram að lýsa öðrum veginn.
Ó kerti, ég vil vera eins og þú.
Mér líkar hvernig þú lifir.
Mig langar til að vera kerti.

Ljóð þetta var samið af þrettán ára dreng með lífshættulegan sjúkdóm. Hann lést þegar hann var fjórtán ára og gat þá ekki lengur stjórnað höndum sínum né fótum. Þrátt fyrir þetta bað hann látlaust fyrir friði á jörð.