Í vikunni kallaði ég eftir smá lífsmerki frá Svíþjóð. Lilja svaraði að vanda með fallegum haustmyndum úr sænska ríkinu, en hafði orð á því að við þyrftum kannski að halda aftur af okkur og leyfa öðrum að komast að ............. ! Ég svaraði því til að allir væru alltaf velkomnir, en það bólaði óneitanlega lítið á systkinum okkar. Kannski finnst þeim bara notalegt að fylgjast með blaðrinu í okkur um gamla tímann og þegar við vorum litlir krakkar.

Í þeim töluðu orðum datt ég niður í texta Gunnars Hersveins um Föruneyti Barnsins, sem mér fannst allt í einu passa mjög vel inn í kringumstæður okkar í dag og umræðuna, en þar segir m.a.: "Tíðarandinn er sýnilegt og ósýnilegt umhverfi barnsins. Í honum streyma margvíslegar hæðir og lægðir, persónur og viðhorf, straumar og stefnur, viðfangsefni og hættur. Þrautin er að greina tíðarandann, velja og hafna og taka ákvarðanir. Tíðarandi hverrar kynslóðar er breiðari en breiðasta fljót og dýpri en dýpsti hylur og í honum synda margir fiskar, ætir og óætir. Verkefnið er það sama og í öllum ævintýrum: Að læra að greina á milli góðs og ills - og sýna hugrekki og styrk.

Þar með smellur Ljóð dagsins sem er Vögguljóð eftir Jakobínu Johson beint inn í umræðuna um hlutverk okkar og tilveru:

Ég held um smáa hendi, því gatan hér er grýtt,
þá get ég líka fundið, hvort þér er nógu hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða og rata fyrir þig,
- en raunar ert það þú, sem leiðir mig.

Æ snertir þú við þyrni? - Hann fól hin fríða rós,
og fögur tárin myrkva þitt skæra hvarmaljós.
Mér rennnur það til hjarta og reyni að gleðja þig,
- en raunar ert það þú, sem huggar mig.

Þú spyrð um svarta skýið, sem skyggir fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin, er fjúka um laut og hól.
Ég leitast við að ráða þær rúnir fyrir þig,
- en raunar ert það þú, sem fræðir mig.

Nú þreytast smáir fætur, svo faðminn þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta, og stundin sú er blíð.
Þú andar hægt og rótt og þín rósemd grípur mig,
- svo raunar ert það þú, sem hvílir mig. 

Næst fáum við vonandi að heyra úr skáldsögunni hennar Lilju :))