Kæru skólasystkin!

Hjartans þakkir fyrir frábæran 6-tugs ára hitting um daginn. Ég og eflaust fleiri höfðum beðið hans með mikilli eftirvæntingu og spenningi yfir því bæði að hittast og einnig að koma vestur, koma heim í átthagana. Allt í einu var stundin orðin raunveruleg; við samankomin í Safnhúsinu í Neðstakaupstað - sezt að snæðingi. Það var fiskur - ekki bara ein tegund, heldur var eins og allir fiskarnir úr náttúrufærðibókinni væru mættir hálfsprikklandi á borðinu bakatil í verelsinu. Ég fyrir mitt leiti er í alvöru búinn að fá yfirmig nóg af þessum fiski - en hann var samt borðaður af öðrum og það í miklu magni, þannig að kokkurinn þurfti ekki að óttast leyfar. Kannski var það spennan í loftinu sem minnkaði matarlystina - en svo kom kaffi og Síríus súkkulaði meððí og það fór betur niður. Ég kom líka aðeins of seint - en það lentu fleiri í því og gátu samt borðað allt sem bauðst. Kvöldið var fagurt; úti var brjálaður vestanvindur, en í stofunni hlýnaði hægt og bítandi - einnig í kroppnum. Byrjað var að segja sögur sem mikið var búið að hvetja til, en flestar voru þær saklausar - enda hópurinn eðalárgangur. Einhverjum þótti þó tilveran fábreytt og bryddaði upp á söng sem tekið var undir með nikkuspili. Við urðum snemma þreytt, enda komin á aldur, svo ákveðið var að fara til kojs til að eiga góðan morgundag ......

Það var fjörugur hópur sem mætti framan við Gamla Bakaríið næsta dag til að fylkja liði í kirkjugarðana til að blessa yfir leiði fallinna systkina. Af áttatíu Ísfirskum bæjarpúkum fæddum á því merka ári 1954, eru nú 8 fallin frá á leiðinni til þessara merku tímamóta. Að þeirri athöfn lokinni var safnast saman í Ísafjarðarkirkju, þar sem sem skólabræðurnir Gunnlaugur Jónasson og Jón Páll Halldórsson tóku við að rekja sögu staðarins og ganga um götur bæjarins með tilheyrandi frásögn á hverjum stað. Þrátt fyrir sól í heiði, var vindur napur og því notalegt að komast inn undir þak í Edinborgarhúsinu í kaffi og kruðerí frá Gamla. Þar gafst enn eitt tækifærið til skrafs og upprifjunar á liðnum dögum ...........

Þá var kominn enn einn hvíldartíminn áður en tekist yrði á við kvöldið í Krúsinni. Ég var í alvöru að koma þangað í fyrsta sinn síðan þar voru haldin jólatrésböll Verkalýsfélagsins, sem enduðu með einu rauðu eppli að gjöf. Það var ekkert vesen að komast inn, þó í dyrurnum stæði vestfirskt vöðvatröll - hann brosti meira að segja, eins og hann þekkti mig. Í kjallaranum var alvöru Krús, með rökkurlýsingu og rauðmáluðum veggjum, hljóðfærin uppstillt á pallinum og lagt á borð fyrir bara okkur og enga aðra. Það var ljúfur matur (kjöt) sem rann fljótlega inn á borðin og mettuðu okkur vel fyrir skemmtiatriðin. Þar fóru á kostum talendur árgangsins og var mjótt á mununum hver hafði betur í að mæra okkur, þeir sem töluðu frá hjartanu eða þeir sem töluðu í bundnu máli. Alla vega var vel hlegið, grátið og slegið á læri. Þessum frábæra degi lauk svo ýmist með sveiflu á gólfinu eða pískri í horni.

Við (sumir meira en aðrir) höfum verið ótrúlega ötul að taka fram tímamót til að minnast og gleðjast saman yfir því "að vera til og vera við"! Hittingur sem þessi er hvorki sjálfsagður og verður heldur ekki til af sjálfu sér. Áður fyrr var slík uppákoma bara tilkynnt og svo gerðust bara hlutirnir. Sjálfkrafa ?, nei - ekki aldeilis; það gerist ekkert sjálfkafa, það er alltaf "maður á bakvið tjöldin"! Eins og ég sagði einu sinni (ekki tvisvar), þá þarf alltaf að hafa fyrir hlutunum til þess að þeir takist vel og það viljum við öll. Þá var ég að væla yfir því að heyra ekki í fleirum á síðunni okkar, en með tímanum hefur "meðvirknin" aukist og sú hætta við að tjá sig virðist vera að líða hjá.  Þó meginþunginn í undirbúningi þessa hittings hafi lent á staðarhöldurum sem fyrr, þá held ég að við hérna "hinumegin" höfum náð að leggja smá hönd á plóg. En meira þarf (almennt), ef duga skal eða  ..... er þetta kannski bara allt í lagi - þetta hefur hvort sem er alltaf gengið upp .... :)) 

Ég held að þetta tengist hreinlega mismunandi hlutverkum sem eru í okkur og ná með tímanum að þroskast á ólíkan hátt rétt eins og hvað annað. Kannski er það þess vegna sem við erum svo frábær saman að vegna ólíkra hlutverka, þá verða engir eða færri árekstrar og hópurinn nær betri samheldni en aðrir :) Þegar upp er staðið að þessu sinni get ég staðfest hvað mig varðar og það sem fram hefur komið á síðunni, að vel hafi tiltekist. Það verður hins vegar að viðurkennast að það varð undarlega hljótt í kjölfarið. Kannski er það rétt þegar öllu er á botninn holft að aldurinn hafi þar eitthvað að segja. Líffræðilega séð er það engin spurning, en svo geta margir utanaðkomandi þættir einnig haft þar áhrif.

Kæru skólasystkin. Ég vil framfæra hjartans þakkir fyrir hönd þeirra sem mættu, til þeirra sem leynt og ljóst lögðu hönd á plóg til að gera þennan 60-tugs ára hitting að þeim skemmtilega veruleika sem hann varð. Ég vil enn einu sinni hvetja okkur til að halda á fram að tala saman, hittast og eiga ánægjulegar samverustundir, því hver stund og hver dagur sem líður kemur aldrei aftur nema sem minning.

Orðum mínum til staðfestingar ætla ég að vitna í kvæði Tómasar Guðmundssonar, "Dagar vors lífs".

Enn leysa dagar vors lífs
hver annan af hólmi,
þótt lögð sé á þá sú kvöð
að bera oss, fávísa menn,
þrotlaust um allar vegleysur vöku og svefns,
og hvorki þeir né vér séum látnir vita
hvert erindið sé (sem ýmsum finnst bagalegt)
og því síður hvar eða hvenær ferðinni lýkur.

En veki mönnum óvissa nokkurn ugg
þeim ætti að vera fróun að vita það,
að aldrei nema einum þessara daga
er ætlað að skila oss af sér. seint eða snemma,
alla leið í öruggan gististað.