Kæru skólasystkin!

Okkur hefur verið tíðrætt um veðrið í vetur. Ég undraðist síðast af hverju við værum að fjargviðrast út af þessum umhleypingum sem við erum alin upp í og eigum að líta á sem sjálfsagðan hlut að vetri til. Eftir á að hyggja er okkur smá vorkun, því vetrarveðrið eins og við þekktum það var ekki eins síbreytilegt og óáreiðanlegt og núna - það hreinlega slær í og úr nánast sömu mínútuna milli snjókomu og rigningar, logns og hvirfilvinds. Það er þrennt sem stendur upp úr: við erum örugglega búin að gleyma veðrinu "okkar", sem var alls ekkert gott þegar ofan í það er gáð; það eru búnar að vera ákveðnar mynsturbreytingar á veðurfarinu sem við erum óvön og í þriðja lagi er upplýsingatæknin orðin slík að það er nánast hægt að lesa af tölvunni klukkan hvað við eigum að forða okkur í skjól eða fækka fötum fyrir í sólina.

En auðvitað hefur þessi ótíð eða óáreiðanleiki í veðrinu áhrif á allt og alla, þegar hlutirnir eru orðnir svona skipulagðir eins og allt í dag. Það er hreint ótrúlegt að það sé ekkert hægt að gera nema tölvan sé i lagi og við í netsambandi. Það er kannski þess vegna sem veðrið pirrar okkur - við náum ekki böndum á það í tölvunni. En einmitt þá hjálpar tæknin okkur að finna hvar það er betra en hér eða eins og við kjósum helzt að hafa það og þá getum við hreinlega flúið þangað með flugvélum sem við hingað til höfum treyst 100% á að skili okkur á draumastaðinn. Já, draumastaður okkur getur verið ólíkur og þegar upp er staðið hefur hann í raun ekkert með tölvur og netsamband að gera. Það er okkar innri maður sem er að stjórna því hvernig okkur líður hverju sinni og eiginlega hvernig við vinnum úr ólíkum kringumstæðum og látum hluti, lifandi og dauða, fara mismunandi í okkur og með okkur.

Páskarnir er sá tími sem við horfum örugglega til með margvíslegum hætti. Í biblíunni og google eru páskarnir í senn sorgar- og gleðihátið síðustu kvöldmáltíðar Jesú með lærisveinunum, krossfestingar hans og upprisu. Í minningu okkar kemur fram skíðahátíð með marvíslegum hætti, en þó fyrst og fremst að nýta hvern einasta dag fram á Dal sem bezt, alveg fram að sólsetri. Í dag hafa páskarnir í heimahögunum breyst í tónlistarhátíð með miklum veizluhöldum. Má með sanni segja að þrátt fyrir breytt veðurfar og ótíð til fjalla, þá hafi bærinn okkar ekki lagst í neina lognmollu, heldur svarað breyttum tíðaranda með "dunder och brak"! Samnefnarinn gegnum allar hefðir og þjóðfélagsbreytingar er samt alltaf heimahaginn og fjölskyldan okkar og vinir, sem ýmist eru þar eða ekki.

Uppruna okkar fær enginn breytt, ekki einu sinni tímans tönn, Það erum við sjálf sem ákveðum og tökum afstöðu hverju sinni, hvernig við vinnum úr þessum staðreyndum og hvernig við bregðumst við þessum breytingum. Páskarnir voru nokkurskonar endapunktur vetrarins og segja má að tónlistarhátið nútímans sé nokkur konar kveðjuhátið. Þeir sem ennþá fara á skíði setja þau í geymslu og undirbúa sig undir að fagna vorinu. Meira að segja hér á suðvesturlandinu má skynja vorangan í lofti með hækkandi hitastigi, dropa dettandi af snjóbráðnun á þakinu og syngjandi fugla út í trjágreinunum. Allir þessir litlu hlutir telja; telja veturinn niður, vorið upp og kjarkinn inn í okkur.

Kæru skólasystkin. Með þessum hugleiðingum vil ég fá okkur til að gleyma þeirri ótíð sem hefur haldið okkur og landinu í gíslíngu í vetur og kalla frekar fram hlýjar hugsanir sem fylgja páskunum og tilhlökkun eftir þeim verkum sem fylgja því að vorið sé að bresta á. Orðum mínum til staðfestingar í dag vitna ég í kvæðið "Vorvindur" eftir Ingimar Erl. Sigurðsson:

Vindurinn þeysir á villtum hestum
og vegurinn titrar af þrá.
Von er á langþráðum gleðigestum
sem grashörpu-strengina slá.

Vindurinn flytur í fangi breiðu
þær fannir sem þrjóskuðust við,
Von er á sólskini og sumri heiðu
og söngfuglsins blaðgræna klið.

Vindurinn þeysir veginn tilbaka
og vorfræjum sáir í spor.
Von er á hljóm milli hófataka
er himinninn syngur um vor.